Анонимност описује ситуације у којима је идентитет непознат. У дигиталном окружењу она је све теже одржива, како за оне који нису корисници друштвених мрежа, тако и парадоксално, за оне друге који то јесу, а који хтели-не хтели откривају о себи више него што мисле, како онима пред којима желе да се отворе, тако и пред „непозваним гостима“, то јест хакерима њихових података.
У Лондону је направљена једна студија и то тако што су хаковани подаци са 40.000 мобилних телефона. У првој фази хаковања идентификовано је 15 одсто корисника мобилних телефона, у другој, чак 52 одсто.
Многи људи постају корисници друштвених мрежа зато што су натерани на то. Кад кажемо натерани мислимо на нову пословну културу која подразумева постојање и активност на друштвеним мрежама и то на што више њих. Готово да нема струке за коју не постоји припремљена дигитална платформа и императив да се оглашавамо на њој. Остати невидљив почело је да значи остати на маргини.
О томе шта невидљивост на друштвеним мрежама изазива у човеку, и у друштву разговарамо данас са психологом Славицом Петковић.
„Овај пројекат је суфинансиран из Буџета Републике Србије – Министарства културе и информисања. Ставови изнети у подржаном медијском пројекту нужно не изражавају ставове органа који је доделио средства”.